سه عامل عمده افزايش جمعيت و شهر نشيني ، توسعه صنعت و كشاورزي و ضعف مديريت منابع آب ، نه تنها به نياز مصرف آب به ويژه آبهاي شيرين افزوده ، بلكه زمينه هاي نقصان كيفيت و آلودگي شديد منابع آبي جهان را هموار كرده است . شهر نشيني سريع و گسترش فعاليتهاي صنعتي و كشاورزي از طريق دفع فاضلاب های كشاورزي ، فاضلاب های صنعتي و فاضلاب هاي شهری در مناطق فاقد سيستم های جمع آوري فاضلاب و تصفيه فاضلاب ، از دلايل اصلي آلودگي آبهاي جهاني محسوب مي شوند. از سوي ديگر برداشت بيش از حد از سفره هاي آب شيرين ساحلي به واسطه سوء مديريت، باعث نفوذ آب شور به اين سفره ها و ناپايداري منابع آب در اين نواحي شده است .

الف- افزايش جمعيت و توسعه شهر نشيني :

رشد سريع جمعيت در چند سال اخير بستر هاي لازم براي توسعه شهر نشيني و تمركز جمعيت در بخش هاي خاصي از كشور را فراهم نموده است . اين تمركز جمعيت در نواحي شهري در حالي صورت مي گيرد كه بسياري از شهر ها فاقد زير بنا هاي لازم براي پاسخگويي به نياز هاي جمعيت مي باشند . اين پديده تبعات مخرب زيادي بر محيط زيست شهر ها به ويژه كلان شهر هايي نظير تهران بر جاي گذارده است . اين آثار در ابعاد گوناگوني چون كيفيت آب و هوا، محل سكونت ، آلودگي صوتي ، مصرف انرژي، ترافيك و ناهنجاري هاي اجتماعي بروز نموده وبحرانهاي زيست محيطي مختلفي راه به همراه داشته است. رشد سريع شهرنشيني در ايران ، مانع اتخاذ تدابير لازم براي حفا ظت از محيط زيست شهري به طور عام و منابع آبي كشور به طور خاص شده است .ضعف اين اقدامات به ويژه در زمينه آلودگي منابع آبي سطحي و زيرزميني كاملاً مشهود بوده و ابعاد اين مخاطرات هرروز گسترده تر مي گردد.

ب- توسعه كشاورزي و صنعت:

رشد سريع جمعيت در چند سال اخير منجر به افزايش و توسعه قابل ملاحظه شركت هاي صنعتي شده است . متاسفانه در خلال اين رشد سريع، ملاحظات زيست محيطي كمترمورد توجه قرار گرفته ورشد صنعتي بيشتر متاثر از مولفه هاي اجتماعي اقتصادي وگاه سياسي بوده است. تبعات رشد صنعتي به ويژه فاضلاب هاي صنعتي ، بسياري از منابع زيست محيطي از جمله منابع آبي جهان را در معرض انواع آلودگي قرار داده است . تخليه پساب هاي صنعتي به رود خانه ها چه به صورت مستقيم و چه از طريق آب ها ي هرز سطحي موجب آلودگي شديد آنها مي شود . از سوي ديگر بخش هاي كشاورزي كه عمده ترين مصرف كننده آب در جهان محسوب مي شوند به واسطه استفاده نا كار آمد از آب پتانسيل بالايي براي آلوده ساختن منابع آب سطحي و زير زميني از طريق انتقال كود و سم هاي مورد استفاده در منابع كشاورزي را دارند. در تحليل ارائه شده از سازمان ملل متحد يكي از راههاي برون رفت كشور ها از بحران آب ، مديريت منابع آب از بخش هاي صنعتي و كشاورزي به سوي شرب است.

ج- ضعف در مديريت منابع آب :

در دهه ي اخير روند تخريب كيفيت منابع به شكل نگران كننده اي افزايش يافته و برداشت بي رويه و بدو ن برنامه ريزي آب مخاطرات زيادي از لحاظ سلامت و بهداشت پايدار ، ايجاد نموده است . به شكلي كه سطح آب زير زميني در بسياري از مناطق دنيا به طورمستمر در حال كاهش است. به دليل متناسب نبودن توزيع زماني و مكاني منابع آب با نياز ها ،حجم عظيمي از منابع مالي و نيروي انساني ملل دنيا براي ايجاد و نگهداري از تاسيسات آب ، مصرف شده است و از ديگر سو اين افزايش رفاه،آثار و تبعات منفي بسياري نيز به ارمغان آورده است.