انعقاد بهينه سازي آن در فرايند تصفيه آب   

چه براي مصارف آشاميدني و چه براي مصارف صنعتي، معمولا آب طبيعي احتياج به تصفيه دارد. تصفيه آب براي مصارف آشاميدني هم آسان تر و هم ارزان تر از تصفيه آب برا ي مصارف صنعتي است. نگراني هاي اساسي در مورد آب آشاميدني عبارتند از :
- باکتري هاي بيماري زا ( پاتوژن ها ) در آب.
- کمبود و يا وجود زيادي غلظت بعضي از يونها که در سلامتي انسان نقش دارند مانند: يون فلوئور.
- ذرات معلق در آب.
- بو و مزه آب.


دامنه نگراني هاي اساسي در مورد آب هاي صنعتي بستگي به محل مصرف آب دارد. آب به صورت هاي متفاوت در صنايع وابسته مطرح مي شود:
۱) به عنوان ماده اوليه براي تهيه محصول نهايي، بدون اينکه تغيير شکل دهد.
۲) به عنوان ماده اوليه براي شرکت در واکنش شيميايي تهيه محصول نهايي.
۳) به عنوان حلال موادي که در واکنشهاي شيميايي شرکت مي کنند.
۴) به عنوان ماده واسطه انتقال حرارت از دماي زير صفر( آب نمک ) تا دماي بخار آب.
۵) به عنوان ماده ذخيره کننده انرژي.
۶) به عنوان ماده واسطه جهت خارج کردن مواد ناخواسته (زائد).
۷) به عنوان سپر محافظتي در برابر گرما و تشعشع آب سنگين( D۲O ) مورد استفاده در نيروگاهها.
۸) به عنوان ماده اي راحت و ارزان جهت استاندارد ساختن دستگاههاي اندازه گيري دما،دانسيته و ويسکوزيته.
۹) به عنوان ماده اصلي جهت مبارزه با آتش به جز در موارد استثنائي مثل مواد نفتي.
۱۰) خصوصا در مهندسي شيمي و پترو شيمي، بسياري از فرايندها همانند نمک زدايي، خشک کردن، تبخير کردن، کريستاليزاسيون، اختلاط، رزين هاي تعويض يوني، رطوبت زدايي، جذب سطحي و غيره در ارتباط مستقيم با آب هستند.
مطلوب ترين آب براي هر صنعتي آب بدون يون مي باشد، اما هزينه تصفيه آب تا رسيدن به مرحله آب بدون يون بسيار زياد است. براي هر صنعتي مطلوب ترين آب آن است که هزينه تصفيه آب کمتر از مخارج درمان عواقب زيان بخش ناخالصي ها باشد که براي اکثر صنايع، رسيدن به اين امر با تکيه بر استفاده از سيستم اسمز معکوس RO يا (Reverse Osmosis ) امکان پذير مي باشد.


برخي اثرات زيان بخش ناخالصي هاي آب در صنعت:
۱) توليد رسوب در دستگاه هاي حرارتي و ديگ بخار.
۲) توليد بخار با کيفيت پايين.
۳) خوردگي بويلرها و ديکر سيستم هاي حرارتي و لوله ها.
۴) اتلاف مواد شيميايي مانند صابون.پ
۵) باقي گذاردن لکه روي محصولات غذايي و نساجي.


ناخالصي هاي آب:
تقريبا هر ماده اي در آب محلول است و اين حلاليت به دما، فشار، PH ، پتانسيل شيميايي و به غلظت نسبي ديگر مواد در آب بستگي دارد. در طبيعت اين عوامل چنان به هم مربوط هستند که کمتر مي توان حلاليت ماده اي را در آب به طور دقيق پيش بيني کرد. در واقع آب يکي از مشهورترين حلال هاست. مخصوصا مواد قطبي( مثل نمک ها ) به مقدار زيادي در آب حل مي شوند. از اين رو آب به طور خالص در طبيعت وجود ندارد. آب هميشه در حال انحلال ، انتقال و يا رسوب گذاري است. بخار آب موجود در هوا، در اثر ميعان به صورت باران در مي آيد که در موقع باريدن مقداري گردو خاک، اکسيژن، دي اکسيد کربن و ديگر گازها را در خود حل مي کند. در روي سطح زمين، آب مقداري از مواد معدني را در خود حل کرده و همراه مواد ديگر به نقاط مختلف منتقل مي کند. آب در هنگام نفوذ در لايه هاي مختلف زمين، قسمتي از مواد معلق و ميکروبها را در در لايه هاي مختلف زمين از دست مي دهد.

ناخالصي هاي آب را مي توان به چهار دسته تقسيم کرد:
۱) مواد معلق
۲) گازها
۳) نمکهاي محلول
۴) ميکروب ها خصوصا اشريشيا کليفرم (کليفرم روده اي) ( E.coli coliform )