در اين فرايند حداقل از دو نهر اكسيداسيون به شكل سری استفاده مي شود كه اين نهرها مي تواند به شكل های مختلف با يكديگر سری شده و نوع بهره برداری آنها متفاوت می باشد. در اين تانك همواره فاضلاب به سيستم وارد می شود . همچنين در كانال های آن، ميكسر هايی جهت اختلاط و يا هوادهی، به صورت مستغرق قرار گرفته است كه می تواند با توجه به حالات مختلف بهره برداری عمل اختلاط و هوادهی و يا اختلاط تنها را ميسر نمايد. فاضلاب پس از ورود به تانك فرايند Bio-denitro وارد فاز A بهره برداري مي شود كه در اين فاز مرحله انوكسيك اوليه و هوازي قرار دارد كه در مرحله انوكسيك آن ، عمل دنيتريفيكاسيون سبب افزايش نيترات شده و مرحله هوازي آن با توجه به مقدار اكسيژن موجود سبب احياي نيترات مي شود. و در هر صورت ، مقدار نيترات در فاضلاب افزايش مي يابد. مقدار زمان اين فاز حدود 90 دقيقه مي باشد. سپس فاضلاب وارد فاز B مي شود كه شامل فاز هوازي/ هوازي ، است و مقدار زمان ماند در اين فاز حدود 30 دقيقه است ، و بعد از آن فاضلاب وارد فاز C بهره برداري شده كه شامل دو تانك هوازي/ انوكسيك است كه فاضلاب وارد تانك انوكسيك شده و پس از آن به تانك هوازي راه مي يابد زمان ماند در اين فاز به حدود 90 دقيقه مي رسدو از آنجا به خارج هدايت مي شود. بعد از اين مرحله ، فاضلاب وارد فاز D بهره برداري مي شود كه هر دو تانك هوازي بوده و فاضلاب ورودي به تانك هوازي مي ريزد و پس از گذراندن زمان ماند حدود 30 دقيقه ، از تانك خارج شده و پساب خروجي حاصل، حاوي غلظت كل نيتروژن كمتر از mg/L 8 مي باشد.در اين فرايند زمان ماند جامدات بين 20 تا 40 روز و زمان ماند هيدروليكي بين 20 تا 30 ساعت متغير است . برگشت لجن فعال نيز درون فرايند، بين 50 تا 100 در صد متغير مي باشد.

از مزاياي روش Bio-denitro مي توان به موارد زير اشاره نمود:

• دستيابي به نيتروژن كل mg/l 85
• به دليل حجم زياد رأكتور به بارهاي ناشي از شوك مقاوم است.

از معايب اين روش مي توان به موارد زير اشاره كرد:

• پيچيدگي طراحي سيستم
• به دليل نياز به دو رأكتور نهر اكسيداسيون، هزينه ساختماني افزايش مي يابد.