در اين فرايند از يك تانك هوازي و يك تانك انوكسيك نهايي براي تصفيه فاضلاب استفاده مي شود كه به اين فاضلاب قبل از ورود به تانك انوكسيك ، يك منبع كربن خارجي كه معمولاً متانول مي باشد ، افزوده مي شود . كه متانول در واقع نقش سوبسترا را در محلول بازي مي كند. و از آنجا كه هزينه آن به ازاي حذف هر يك واحد نيترات به صرفه است ، معمولا براي دنيتريفيكاسيون، از متانول به عنوان منبع كربن خارجي استفاده مي شود. شرايط ماده متانول به گونه اي است كه به ازاي هر يك گرم آن ، مقدار مصرف نيترات بيشتر از ساير مواد مي باشدو به همين دليل از نظر اقتصادي به صرفه مي باشد. و نسبت تانول به حذف نيتروژن حدود 3 تا 4 گرم بر گرم مي باشد، كه مقدار آن به مقدار اكسيژن محلول در فاضلاب و زمان ماند جامدات سيستم انوكسيك وابسته است. به طوري كه هرچه زمان ماند جامدات بيشتر باشد، مقدار بيشتري نيترات مصرف مي شود، پس نسبت متانول لازم به نيترات كمتر مي شود. البته متانول اشتعال زاست و احتمال خطر دارد ، و بايد مراقبت هاي ويژه اي براي آن انجام داد. در منطقه انوكسيك ، لجن فعال حدود 1-3 ساعت مخلوط مي شود و پس از آن به مدت كمتر از نيم ساعت براي حذف حباب هاي گاز نيتروژن موجود در لجن لخته شده كف تانك، هوادهي مي شود. در اين مرحله هوادهي ، معمولا جداسازي جامدات از مايع در تانك زلال ساز اتفاق مي افتد.

از مزاياي روش دو مرحله اي با منبع كربن خارجي مي توان به موارد زير اشاره كرد:

• توانايي دستيابي به مقدار نيتروژن خروجي كمتر از mg/l 3
• امكان تركيب با فيلتراسيون پساب خروجي

از معايب اين روش مي توان به موارد زير اشاره كرد:

• هزينه بيشتر بهره برداري ناشي از خريد متانول
• نياز به كنترل متانول ورودي