این روش تصفیه طبیعی ، روش سنتی است که تا کنون در بیشتر نقاط کشور ایران و برخی از کشورهای دیگر جهان مورد استفاده قرار می گرفته است. اساس کار چاه های جذب کننده ی فاضلاب بر این پایه نهاده شده که فاضلاب خانگی و در برخی موارد همراه با فاضلاب ناشی از بارندگی توسط شبکه ی لوله کشی فاضلاب درون ساختمان گردآوری و بدون تصفیه ای به یک یا چند چاه نسبتا گودی هدایت می گردد. فاضلاب پس از ورود به چاه ،زیر تصفیه ی باکتری های بی هوازی هضم شده و حجم مواد معلق آن به مقدار چشم گیری کاهش می یابد.آب اضافی فاضلاب به درون زمین نفوذ کرده ،به سفره های آب زیرزمینی می پیوندد.نتیجه ی کار باکتری های نامبرده ایجاد گازهای بدبو از یکسو و ته نشین شدن مواد معدنی در کف چاه از سوی دیگر می باشد.

محاسن و معایب روش وارد نمودن فاضلاب در چاه

در صورتی که مقدار فاضلاب کم و محدود به چند خانواده باشد ، زمین در عمق های نسبتا کمی یعنی دست بالا تا 20 متری به لایه های آبرفتی نفوذپذیری برسد و بالاخره سفره ی آب زیرزمینی دست کم 3متر تا 4متر پایین تر از لایه نامبرده قرار گرفته باشد و یا اینکه اصولا از سفره ی آب زیرزمینی هیچگونه برداشتی برای مصرف های روزانه نشود،روش استفاده از چاه جذب کننده ی فاضلاب ساده ترین،ارزان ترین و بی ضررترین روش تصفیه طبیعی است. استفاده از این روش با توجه به شرط های نامبرده برای روستاها و شهرهای کوچک و حتی شهرهای متوسط نیز ممکن است قابل قبول باشد.از این رو این روش سنتی تقریبا تا پیش از سال 1300شمسی کم و بیش جوابگوی نیاز شهرهای ایران بوده است.اما در 60 سال گذشته به علت افزایش شهرنشینی و گسترش شهرها و فزونی جمعیت آنها ،مشکلات ناشی از کاربرد این روش روز به روز نمایان تر شده و دامنگیر شهرهای بزرگ ایران شده است.به عنوان نمونه می توان در این مورد مشکلاتی از قبیل آلوده شدن شدید سفره های آب زیرزمینی و بالا آمدن سطح این سفره ها را نام برد